idee

Lezend in jullie bijdragen hier en zoekend naar een soort kader waarin we naar een toonmoment toe zouden kunnen werken dacht ik hetvolgende:

Als we nu eens vertrekken vanuit de verdwijning van iemand van de groep. Die iemand kan reëel of fictief zijn.

Reëel: het is iemand van ons die niet mee op scene staat, maar waar we eventueel wel (archief)beelden van hebben. De persoonlijkheid die we hem/haar geven is niet noodzakelijk de reële.

Fictief: we creëren een 17e groepslid, dat (eventueel) plots niet meer is opgedaagd maar waar we allemaal wel een (fictieve) relatie mee hebben.

De voorstelling is ons onderzoek naar wie die persoon was, naar het hoe en waarom van de verdwijning, naar het masker achter het masker. Misschien is het een personage op de vlucht voor het persoonlijke?

We zouden kunnen beginnen met de mededeling dat die verdwijning in de loop van onze workshop ons zo goed als gedwongen heeft om alles om te gooien. Dat we gezien de context wel moesten ingaan op de vlucht van een persoon uit een workshop over het ‘persoonlijke’.

We kunnen spelen met feiten en gissingen, met beeldmateriaal, een soort archief.

Zo wordt een ‘personage’ gecreërd, louter en alleen door wat anderen er over te zeggen hebben. Met dingen die voortdurend op de rand fictie/realiteit zitten. Ik denk dat dat snijvlak interessanter is dan iets dat echt ‘echt gebeurd’ is. De twijfel moet bij het publiek zitten. Zo kunnen we ook iets vertellen over ‘persoonlijkheid’ en hoe moeilijk het is daar de vinger op te leggen.

We zouden kunnen werken met zijn/haar zelfportret/we zouden een bezoek aan de (fictieve) woonplaats van degene die verdwenen is kunnen in scène zetten en filmen/we zouden kunnen werken met teksten of boeken die we daar gevonden hebben/ we kunnen werken met getuigenissen van wie hem/haar goed kende of juist alleen van zien.

Misschien zijn alle op scene aanwezige spelers uiteindelijk elk een afplitsing van dat ene voortvluchtige personage.

Ik denk zowieso dat het voor het toonmoment niet slecht is om vanuit het ‘hier-en-nu’ te vertrekken: vanuit onszelf en de context van de workshop, om van daar uit iets universeels te vertellen. Niets belet ons om zwaar in de fictie te gaan.

Wat denken jullie?

Kristien

over optellen en splitsen

En jij was twee
vrouwen tegelijk.

En wij wisten niet wie
te ontmoeten en wie
te verlaten.

En vielen tussen je in,
een arm brekend om
elk van je heen. Wij

zijn geen man,
zelfs geen twee
halve.

(Stijn Vranken)

Maskers

Vertrekkend vanuit Pessoa moesten wij denken aan de Franse dichter Valery Larbaud (1881-1957), het meest gekend om zijn 'dagboek in gedichten', geschreven door zijn alter ego A.O. Barnabooth.
Wij vinden het treffend om net een dagboek te schrijven vanuit een andere persoonlijkheid. Wij zijn sinds lang gefascineerd door maskers en ontmaskeren.

Kent iemand de dichtbundel " Ik en ik"(1985) van Toon Tellegen ?

needcompany

wij bezochten de sad face / happy face trilogie van needcompany en zagen daarin boeiende en tot nadenken stemmende manieren om met 'het persoonlijke theatraliseren' om te gaan.

sommigen wezen er op hoe vanuit banale/dagdagelijkse gegevens iets groters werd opgebouwd.
sommigen bemerkten een prikkelende verstrengeling van het persoonlijke met waarheid én fictie.
sommigen zagen een afwezigheid van referenties aan de culturele canon.
sommigen waren geroerd.
sommigen... [hier aanvullen].

weetje

Wij lazen vandaag toevallig dat één van Benjamin Verdoncks eerste voorstellingen gebaseerd was op Rayuela! (Wij hebben jammer genoeg amper informatie over de wijze waarop...)

#3 23/11/09

het is nog niet gedaan met de zelfstudie :-) here we go: bizarre gewoonten.

iemand van ons had ooit te kleine sokken gekocht, en dat gaf zo van die rode strepen op haar benen. ze heeft toen de randen van de sokken omgedraaid. sindsdien doet ze dat altijd, grote of kleine sokken. iemand van ons bijt bij een schriftelijk examen altijd in haar blad voor ze het afgeeft. dat brengt geluk. iemand van ons leest de krant op het toilet. als dat bizar is, zijn er veel bizarre gewoonten, natuurlijk. eigenlijk blijken wij niet zoveel bizarre gewoonten te hebben. of misschien hebben we helemaal geen zin om die zomaar op tafel te smijten. moet dat dan? nee, toch?

samen naar het begin van “vanya on 42st street” gekeken van louis malle en andre gregory. gaat over acteurs die “oom vanya” van tsjechov repeteren. de film is zo opgebouwd dat je niet direct doorhebt wanneer het leven van de acteurs overgaat in het stuk dat ze repeteren. over de vage grenzen tussen werkelijkheid en kunst.

daarna op basis van dialogen uit “oom vanya” zelf scènes zitten uitwerken waarin die grens vervaagt. plezant!

#2 16/11/09

tijd voor zelfportretten.

sommigen onder ons hebben het een en ander over zichzelf geschreven, van vertellingen à la rochefoucauld tot een lijst van persoonlijke bijnamen. anderen zijn afgekomen met tekeningen, collages, iemand met autobiografieën die voor haar belangrijk zijn.

voilà, één ding is al duidelijk: iedereen ziet dat naar buiten brengen van het persoonlijke op een totaal andere manier. dans, ook een optie.

nog wat verder van gedachten gewisseld over kunstenaars die daar specifiek mee bezig zijn: marlene dumas, frida kahlo, cindy sherman, mona hatoum, sally mann, fischli en weiss, barbara claes, meg stuart, wayn traub, transquinquennal, rimini protokoll, paul auster, gunter grass, elfriede jelinek, etty hillesum, sylvia plath, marjane satrapi…………………….enzovoort…………enzovoort…………………

"I and I is a complex term, referring to the oneness of Jah (God) and every human. Rastafari scholar E. E. Cashmore: "I and I is an expression to totalize the concept of oneness, the oneness of two persons. So God is within all of us and we're one people in fact. The bond of Ras Tafari is the bond of God, of man. But man itself needs a head and the head of man is His Imperial Majesty Haile Selassie I (always pronounced as the letter 'I,' never as the number one or 'the first') of Ethiopia." The term is often used in place of "you and I" or "we" among Rastafari, implying that both persons are united under the love of Jah." (dankuwel wikipedia)

en ik en ik en ik...
ik ben te dik

Té persoonlijk schaadt

Zonet lazen wij de Focus Knack en werden bevestigd in ons denken dat trop teveel is:
http://knack.rnews.be/focus/boeken/72-5-42937/BOEK-v-d-WEEK--Fran%E7oise-Hardy.html

#1 9/11/09

eerste samenkomst. op herman teirlinck.

we bekijken een opname van de voorselling ‘ieder van ons’ van tristero. die bestaat uit drie delen. in het eerste deel doen de vier acteurs, die naast elkaar in bed liggen, allemaal uitspraken die beginnen met ‘politiek is’. in deel twee met ‘liefde is’. in deel drie met ‘iemand van ons’: hier krijgen we persoonlijke ontboezemingen van de acteurs, die toch onpersoonlijk blijven. ze spreken niet in de ik-vorm, we weten dat het over één van de vier gaat, maar niet over wie.het persoonlijke wordt op een ambigue manier op scène gebracht.

nog inspirerend materiaal: zelfportret van de 17de-eeuwse franse schrijver la rochefoucauld. een eerlijke beschrijving van zijn goeie en slechte kanten, waarin zijn visie op het leven doorschemert. teksten over het werk van de hedendaagse kunstenaressen sophie calle (meer bepaald over haar werk ‘take care of yourself’) en tracey emin.

daag, tot volgende week!