Vorige sessie (18/1)

Kristien kwam op de proppen met een kader (en daar zijn we haar dankbaar voor!):
- We gaan uit van een verdwijning (vermist, vermoord, dat is nog niet duidelijk - en hoeft misschien niet duidelijk te worden?)
- De voorstelling toont hoe een (pseudo-wetenschappelijk) team op zoek gaat naar wat overblijft van die persoon. We reconstrueren een persoonlijkheid ahv allerhande objecten, interviews met kennissen, ev. dagboekfragmenten en een video/geluidsbandje met beelden/de stem van de verdwenene
- Daarrond hebben we in twee groepjes gebrainstormd.
- Groepje Matthias - Stefanie - Saar - Heleen hadden voornamelijk voorstellen over welke objecten getoond zouden kunnen worden: van een embryo op sterk water tot een lawaaierige speelgoedhamster - maar meer banale voorwerpen mogen zeker niet vergeten worden. Deze groep was fan van een gechoreografeerd aanreikritueel waarbij een resem objecten de scène passeren, zonder dat bij elk van die objecten wordt stilgestaan. Fan ook van mogelijke 'sabotagepogingen': een sporenwissende kracht, zaken die elkaar sterk tegenspreken (moraal = persoonlijkheid valt niet te grijpen). De objecten kunnen ook gesorteerd worden, bv. alle eten samen, of alle gele dingen samen en daar kan dan subtiel in gewijzigd worden want natuurlijk sorteert iedereen graag op zijn eigen manier. Als soort structurerend principe dachten wij aan eenzelfde scène (bv. een reconstructie van het opstaan van de vermiste), die een drietal keer voorkomt en waar de wetenschappers steeds meer betrokken zijn bij het leven van hun onderzoeksobject. Dit groepje pleit ook voor een beeld van een fietsende rug.
- Groepje Nele - Esther - Sam - Karen - Astrid hadden een meer uitgewerkt voorstel met een scènische evolutie van vol naar leeg en een kantelmoment waarop iedereen voorwerpen begint toe te eigenen - maar zij kunnen dit beter zelf verwoorden voor ik vergissingen bega.

TE DOEN: iedereen maakt een lijstje met mogelijke voorwerpen (dat kan alles zijn, triviaal of excentriek), en iedereen zoekt naar teksten/citaten die min of meer met dit thema te maken hebben.

11 januari '10

Wat wij bedachten op 11 januari (Nele-Saar-Liesbet)

met film Battle Royale als uitgangspunt: iedereen wordt verplicht een spel mee te spelen,

degene die de grootste persoonlijkheid heeft, wint. het begrip grootste persoonlijkheid wordt bewust vaag gehouden om later duidelijker te worden. de anderen moeten sterven, of minder radicaal en abstracter, lossen op. dit kan sterk verbeeld worden met een bruistablet die oplost in een glas water. een viertal personages voor het spel zijn misschien al genoeg.

qua uitwerking:

een scène of twee, met een personage of twee, met poëtische teksten, geput uit onze zelfportretten enz. mensen die over zichzelf vertellen zonder dat meteen duidelijk is waarom.

dan een voice-over die duidelijk maakt dat het om een spel gaat waarbij degene wint met de grootste persoonlijkheid. dat plaatst de twee vorige scènes in een ander licht: de twee waren aan het proberen het beste van zichzelf te geven om het spel te winnen. de voice-over blijft als spelleider doorheen de hele voorstelling.

in deel 2 van het spel moet iemand bij wie de spelleider zo zijn twijfels heeft de persoonlijkheidstest afleggen (die die karen heeft doorgestuurd) de vragen van die test zijn zo moeilijk te beantwoorden, je lkan vaak zowel nee als ja zeggen, dat de persoon niet meer weet wat antwoorden. kiest dan om zichzelf zo goed mogelijk te profileren, en zal juist daarom de wedstrijd verliezen. hier rijst dan de vraag: moet je maatschappelijk de beste zijn of gewoon jezelf zijn? wat is dat grootste persoonlijkheid?

volgende scène: de personages die gekozen hebben het spel te spelen, beseffen hoe waanzinnig het is. hier kunnen ze ontdubbeld worden doordat ze in gesprek gaan met hun alter ego, dat aanwezig is in de vorm van een andere acteur. dan zijn we met dubbel aantal acteurs.

wat ook kan: dat personages luidop met zichzelf praten.

wat ook kan: dat one-liners geprojecteerd worden boven de hoofden van de personages. ook one-liners die elkaar tegenspreken, omdat niemand meer weet waar hij voor staat (en je hoeft ook helemaal niet voor iets te staan).

ook zijn die personages vrienden, maar door het spel elkaars concurrenten, zoeken toch toenadering tot elkaar. als er maar iemand kan blijven leven, betekent dit dat je vriend moet sterven. daarom kiezen twee vrienden om er samen uit te stappen. ze lossen bruistablet op in water.

een ander personage gaat zodanig voor het spel dat hij alles van zichzelf geeft, maar dat er daardoor niets meer van hemzelf overblijft. ook hij lost op, maar dan op een andere manier. bruistablet in water en weg.

dan is er nog de figuur die verdwenen is uit de workshop: dit zou de voice-over/spelleider kunnen zijn, waarvan aan het einde blijkt dat hij tegen het hele persoonlijkheidsgedoe is en daarom is teruggekomen met een spel dat dat duidelijk maakt. hij is dus uit de workshop gestapt om terug te komen en met zijn spel het hele stuk te bepalen.

het is niet de bedoeling moralistisch te zijn weliswaar.

Reach out!

TED

Twee toespraken op TED.com die misschien interessant zijn als achtergrondinformatie.

TED is een organisatie die 'lectures' organiseert, gegeven door interessante mensen op zeer verschillende vlakken en ze dan op zijn site zet, toegankelijk voor iedereen. Soms nogal amerikaans van inslag maar dikwijls toch interessant.

De twee die ik hier doorstuur gaan over de paradox van de vrije keuze (dat die ons eigenlijk eerder verlamt dan vrij maakt) en over de status die wij toekennen aan mensen met succes en waarom.

De eerste heb ik gekozen in het kader van ons denken over: is iemand de som van zijn keuzes?

De tweede in het licht van het idee dat je moet voldoen aan bepaalde voorwaarden, of meedraaien in een bepaald systeem om aanvaard of geliefd te zijn.

http://www.ted.com/talks/lang/eng/barry_schwartz_on_the_paradox_of_choice.html

http://www.ted.com/talks/lang/eng/alain_de_botton_a_kinder_gentler_philosophy_of_success.html

MBTI

Bij het vermelden van het feit dat velen het gevoel hebben dat de maatschappij hen een beeld opdringt (een huis, kinderen, 'goed werk'...) moest ik denken aan de MBTI-test (Jung en Mayers Briggs-test) die gebruikt wordt in de bedrijfspsychologie. Aan de hand van 72 vragen wordt een profiel opgesteld en kan je jezelf een 4-letterwoord gaan noemen. Dit zou ook meteen de rest van je carrière en levensbeslissingen gaan bepalen.
Link van de test op het net: http://www.humanmetrics.com/cgi-win/JTypes2.asp

Idee: Battle Royale

Ik zag:

Battle Royale (Japan, 2000) is een film over een klas van het derde middelbaar die op schoolreis gaat. Bij aankomst kondigt een videoscherm een spel aan. De spelregels: aan het einde van de drie dagen mag er nog slechts één van hen levend overblijven. De volwassenen hebben beslist dat de tieners dit spel moeten spelen als straf voor hun opstandigheid. Iedereen krijgt wapens en het spel kan beginnen. Wie protesteert tegen het spel, wordt direct afgemaakt. Anderen plegen zelfmoord, anderen vermoorden elkaar. Sommigen zoeken een uitweg.

En ik bedacht:

wij zouden ook een spel kunnen bedenken, waarvan in het begin de regels worden uitgelegd. Wij moeten dit spel spelen omdat de wereld vierkant draait, er zijn teveel mensen, er is geen plaats voor iedereen. Er mag maar één iemand levend overblijven.

We worden van bovenaf verplicht aan dit spel mee te doen. Niemand wil dit. Sommigen weigeren en sterven, anderen zoeken een uitweg, anderen kiezen er toch voor het spel te spelen. Degene in onze groep die verdwenen is, is iemand die geweigerd heeft het spel mee te spelen. Wij kunnen uitzoeken waarom. En zo een beeld vormen van die persoon.

Wat al vaker is teruggekomen in onze workshopmomenten zijn maatschappelijke verwachtingen: dat je kinderen, een job, sterke opinies… moet hebben. Een van de spelregels zou kunnen zijn dat alleen degene overleeft die hieraan het meest voldoet.

Het is wel een heel absurde en extreme vorm, maar dat maakt het mogelijk een kritische visie duidelijk te stellen.

Trailer Battle Royale: http://www.youtube.com/watch?v=Y-T7yPJVvXw

Kwestie van geheugensteuntje..

We zoeken een manier om het stuk te laten beginnen zonder de context van de verdwijning expliciet te schetsen. Die kan later duidelijk worden.

Waarom zou iemand weg willen uit de workshop? Omdat hij het een of ander licht heeft gezien?

In plaats van het over de zwarte kant van het leven te hebben en dan het doek te laten vallen, willen we een soort alternatief vinden.

Wat hebben wij nu weer nog allemaal zitten zeggen?

Groep Nele – Saar - Liesbet