Antwerpen, Belgium
ikenik is een schoon liedje van bob dylan en dat zeggen de rasta’s om te zeggen dat we allemaal één zijn. ikenik is de werktitel van een stuk dat wij aan het maken zijn. ikenik vertrekt vanuit de vraag hoe je het persoonlijke kan theatraliseren op een interessante, lees, niet melige, manier. ikenik zijn studenten theaterwetenschap aan ua, onder begeleiding van kristien de proost. ikenik is de blog waarop je kan volgen waar het allemaal naartoe gaat. ikenik speelt in februari 2010.

donderdag 7 januari 2010

Kwestie van geheugensteuntje..

We zoeken een manier om het stuk te laten beginnen zonder de context van de verdwijning expliciet te schetsen. Die kan later duidelijk worden.

Waarom zou iemand weg willen uit de workshop? Omdat hij het een of ander licht heeft gezien?

In plaats van het over de zwarte kant van het leven te hebben en dan het doek te laten vallen, willen we een soort alternatief vinden.

Wat hebben wij nu weer nog allemaal zitten zeggen?

Groep Nele – Saar - Liesbet


2 opmerkingen:

  1. Wij mensen willen onszelf profileren. Met profielen, met straffe uitspraken, we spreken en spreken maar.

    Zo bijvoorbeeld projecties van one-liners op de muur. We spreken zelf niet, de one-liners spreken voor ons.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat we ook nog zeiden:
    er wordt zoveel te grabbel gegooid dat weinig meer mysterieus is. Vanwaar die immense populariteit van reality programma's?
    Blijft er nog iets van jezelf? Dat nooit gedeeld wordt met de rest?

    BeantwoordenVerwijderen

Volgers