Antwerpen, Belgium
ikenik is een schoon liedje van bob dylan en dat zeggen de rasta’s om te zeggen dat we allemaal één zijn. ikenik is de werktitel van een stuk dat wij aan het maken zijn. ikenik vertrekt vanuit de vraag hoe je het persoonlijke kan theatraliseren op een interessante, lees, niet melige, manier. ikenik zijn studenten theaterwetenschap aan ua, onder begeleiding van kristien de proost. ikenik is de blog waarop je kan volgen waar het allemaal naartoe gaat. ikenik speelt in februari 2010.

zaterdag 23 januari 2010

Vorige sessie (18/1)

Kristien kwam op de proppen met een kader (en daar zijn we haar dankbaar voor!):
- We gaan uit van een verdwijning (vermist, vermoord, dat is nog niet duidelijk - en hoeft misschien niet duidelijk te worden?)
- De voorstelling toont hoe een (pseudo-wetenschappelijk) team op zoek gaat naar wat overblijft van die persoon. We reconstrueren een persoonlijkheid ahv allerhande objecten, interviews met kennissen, ev. dagboekfragmenten en een video/geluidsbandje met beelden/de stem van de verdwenene
- Daarrond hebben we in twee groepjes gebrainstormd.
- Groepje Matthias - Stefanie - Saar - Heleen hadden voornamelijk voorstellen over welke objecten getoond zouden kunnen worden: van een embryo op sterk water tot een lawaaierige speelgoedhamster - maar meer banale voorwerpen mogen zeker niet vergeten worden. Deze groep was fan van een gechoreografeerd aanreikritueel waarbij een resem objecten de scène passeren, zonder dat bij elk van die objecten wordt stilgestaan. Fan ook van mogelijke 'sabotagepogingen': een sporenwissende kracht, zaken die elkaar sterk tegenspreken (moraal = persoonlijkheid valt niet te grijpen). De objecten kunnen ook gesorteerd worden, bv. alle eten samen, of alle gele dingen samen en daar kan dan subtiel in gewijzigd worden want natuurlijk sorteert iedereen graag op zijn eigen manier. Als soort structurerend principe dachten wij aan eenzelfde scène (bv. een reconstructie van het opstaan van de vermiste), die een drietal keer voorkomt en waar de wetenschappers steeds meer betrokken zijn bij het leven van hun onderzoeksobject. Dit groepje pleit ook voor een beeld van een fietsende rug.
- Groepje Nele - Esther - Sam - Karen - Astrid hadden een meer uitgewerkt voorstel met een scènische evolutie van vol naar leeg en een kantelmoment waarop iedereen voorwerpen begint toe te eigenen - maar zij kunnen dit beter zelf verwoorden voor ik vergissingen bega.

TE DOEN: iedereen maakt een lijstje met mogelijke voorwerpen (dat kan alles zijn, triviaal of excentriek), en iedereen zoekt naar teksten/citaten die min of meer met dit thema te maken hebben.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Volgers