Ik zag:
Battle Royale (Japan, 2000) is een film over een klas van het derde middelbaar die op schoolreis gaat. Bij aankomst kondigt een videoscherm een spel aan. De spelregels: aan het einde van de drie dagen mag er nog slechts één van hen levend overblijven. De volwassenen hebben beslist dat de tieners dit spel moeten spelen als straf voor hun opstandigheid. Iedereen krijgt wapens en het spel kan beginnen. Wie protesteert tegen het spel, wordt direct afgemaakt. Anderen plegen zelfmoord, anderen vermoorden elkaar. Sommigen zoeken een uitweg.
En ik bedacht:
wij zouden ook een spel kunnen bedenken, waarvan in het begin de regels worden uitgelegd. Wij moeten dit spel spelen omdat de wereld vierkant draait, er zijn teveel mensen, er is geen plaats voor iedereen. Er mag maar één iemand levend overblijven.
We worden van bovenaf verplicht aan dit spel mee te doen. Niemand wil dit. Sommigen weigeren en sterven, anderen zoeken een uitweg, anderen kiezen er toch voor het spel te spelen. Degene in onze groep die verdwenen is, is iemand die geweigerd heeft het spel mee te spelen. Wij kunnen uitzoeken waarom. En zo een beeld vormen van die persoon.
Wat al vaker is teruggekomen in onze workshopmomenten zijn maatschappelijke verwachtingen: dat je kinderen, een job, sterke opinies… moet hebben. Een van de spelregels zou kunnen zijn dat alleen degene overleeft die hieraan het meest voldoet.
Het is wel een heel absurde en extreme vorm, maar dat maakt het mogelijk een kritische visie duidelijk te stellen.
Trailer Battle Royale: http://www.youtube.com/watch?v=Y-T7yPJVvXw
Doet me denken aan 'die welle' daarin wordt op een school een groep opgericht, een leider gekozen. Ze dragen zelfde uniform, komen voor mekaar op. De jongeren gaan daar zo ver in op dat het totaal uit de hand loopt.
BeantwoordenVerwijderenVooral het idee hoe beïnvloedbaar de mens eigenlijk niet is, lijkt me interessant. Wij die de dag van vandaag zo gericht zijn op onze 'authenticiteit', kunne we dat wel volhouden?