Lezend in jullie bijdragen hier en zoekend naar een soort kader waarin we naar een toonmoment toe zouden kunnen werken dacht ik hetvolgende:
Als we nu eens vertrekken vanuit de verdwijning van iemand van de groep. Die iemand kan reëel of fictief zijn.
Reëel: het is iemand van ons die niet mee op scene staat, maar waar we eventueel wel (archief)beelden van hebben. De persoonlijkheid die we hem/haar geven is niet noodzakelijk de reële.
Fictief: we creëren een 17e groepslid, dat (eventueel) plots niet meer is opgedaagd maar waar we allemaal wel een (fictieve) relatie mee hebben.
De voorstelling is ons onderzoek naar wie die persoon was, naar het hoe en waarom van de verdwijning, naar het masker achter het masker. Misschien is het een personage op de vlucht voor het persoonlijke?
We zouden kunnen beginnen met de mededeling dat die verdwijning in de loop van onze workshop ons zo goed als gedwongen heeft om alles om te gooien. Dat we gezien de context wel moesten ingaan op de vlucht van een persoon uit een workshop over het ‘persoonlijke’.
We kunnen spelen met feiten en gissingen, met beeldmateriaal, een soort archief.
Zo wordt een ‘personage’ gecreërd, louter en alleen door wat anderen er over te zeggen hebben. Met dingen die voortdurend op de rand fictie/realiteit zitten. Ik denk dat dat snijvlak interessanter is dan iets dat echt ‘echt gebeurd’ is. De twijfel moet bij het publiek zitten. Zo kunnen we ook iets vertellen over ‘persoonlijkheid’ en hoe moeilijk het is daar de vinger op te leggen.
We zouden kunnen werken met zijn/haar zelfportret/we zouden een bezoek aan de (fictieve) woonplaats van degene die verdwenen is kunnen in scène zetten en filmen/we zouden kunnen werken met teksten of boeken die we daar gevonden hebben/ we kunnen werken met getuigenissen van wie hem/haar goed kende of juist alleen van zien.
Misschien zijn alle op scene aanwezige spelers uiteindelijk elk een afplitsing van dat ene voortvluchtige personage.
Ik denk zowieso dat het voor het toonmoment niet slecht is om vanuit het ‘hier-en-nu’ te vertrekken: vanuit onszelf en de context van de workshop, om van daar uit iets universeels te vertellen. Niets belet ons om zwaar in de fictie te gaan.
Wat denken jullie?
Kristien