Antwerpen, Belgium
ikenik is een schoon liedje van bob dylan en dat zeggen de rasta’s om te zeggen dat we allemaal één zijn. ikenik is de werktitel van een stuk dat wij aan het maken zijn. ikenik vertrekt vanuit de vraag hoe je het persoonlijke kan theatraliseren op een interessante, lees, niet melige, manier. ikenik zijn studenten theaterwetenschap aan ua, onder begeleiding van kristien de proost. ikenik is de blog waarop je kan volgen waar het allemaal naartoe gaat. ikenik speelt in februari 2010.

zondag 13 december 2009

#3 23/11/09

het is nog niet gedaan met de zelfstudie :-) here we go: bizarre gewoonten.

iemand van ons had ooit te kleine sokken gekocht, en dat gaf zo van die rode strepen op haar benen. ze heeft toen de randen van de sokken omgedraaid. sindsdien doet ze dat altijd, grote of kleine sokken. iemand van ons bijt bij een schriftelijk examen altijd in haar blad voor ze het afgeeft. dat brengt geluk. iemand van ons leest de krant op het toilet. als dat bizar is, zijn er veel bizarre gewoonten, natuurlijk. eigenlijk blijken wij niet zoveel bizarre gewoonten te hebben. of misschien hebben we helemaal geen zin om die zomaar op tafel te smijten. moet dat dan? nee, toch?

samen naar het begin van “vanya on 42st street” gekeken van louis malle en andre gregory. gaat over acteurs die “oom vanya” van tsjechov repeteren. de film is zo opgebouwd dat je niet direct doorhebt wanneer het leven van de acteurs overgaat in het stuk dat ze repeteren. over de vage grenzen tussen werkelijkheid en kunst.

daarna op basis van dialogen uit “oom vanya” zelf scènes zitten uitwerken waarin die grens vervaagt. plezant!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Volgers