wij bezochten de sad face / happy face trilogie van needcompany en zagen daarin boeiende en tot nadenken stemmende manieren om met 'het persoonlijke theatraliseren' om te gaan.
sommigen wezen er op hoe vanuit banale/dagdagelijkse gegevens iets groters werd opgebouwd.
sommigen bemerkten een prikkelende verstrengeling van het persoonlijke met waarheid én fictie.
sommigen zagen een afwezigheid van referenties aan de culturele canon.
sommigen waren geroerd.
sommigen... [hier aanvullen].
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
sommigen vonden het interessant dat needcompany op de scène toont hoe ze op zoek gaan naar de juiste manier om een verhaal te vertellen. de personages verbeteren elkaar, vullen elkaar aan. de ene vertelt het publiek dingen over de andere, terwijl die andere dat liever niet zou gezegd weten.. we zetten de realiteit naar onze hand. waarheid bestaat niet. ook kennis mankt..
BeantwoordenVerwijderensommigen zaten ergens vastgesneeuwd in een onooglijk brabants gat en moesten het dus noodgedwongen aan zich laten voorbijgaan. bah! (tot zover mijn constructieve bijdrage aan de discussie)
BeantwoordenVerwijderensommigen waren blij dat er veel verschillende talen werden gesproken en dat dat gene ene moer uitmaakte; of hoe iets persoonlijks als een eigen taal ook universeel kan zijn.
BeantwoordenVerwijderen(Eat that, toren van Babel!)